Strategie is keuzes maken

Strategie is keuzes maken. En keuzes maken doet pijn. De tijd van keuzes maken is echter voorbij: de wereld waarin we met minder mensen meer zorg moeten gaan bieden vraagt om snelheid. Op naar de zorg 2.0.

Strategie is het antwoord

Strategie is keuzes maken. Deze boekenwijsheid klinkt goed: alsof je in een wereld vol mogelijkheden alleen maar even de keuzes hoeft te maken die bij jou passen. Voor welke doelgroep willen we werken, welke mogelijkheden hebben we op het gebied van innovatie en wat kunnen we onze medewerkers bieden? Strategische vragen die iedereen herkent. Strategie is in wezen niet veel meer dan de meest prangende vragen opschrijven, en daar de antwoorden op geven die jouw organisatie nog succesvoller maken dan ze nu al is. Tot nu.

Geen keuzes meer: alles op innovatie en schaalgrootte

Nu is de wereld anders. Van alle dilemma’s is er nog meer één relevant: het personeel. De arbeidsmarkt krimpt, de groep mantelzorgers wordt zelf oud en de groep zorgbehoevenden stijgt. Meer personeelsadvertenties, extra opleiden of een strak SPP zijn kleine zandzakjes bij een dijkdoorbraak: je hebt je best gedaan, maar het lost het probleem niet op. Er zijn maar twee oplossingen: innovatie en schaalgrootte.

Wat is het alternatief?

Zonder de inzet van de handen aan het bed, móeten we wel innoveren. Tessa de pratende bloempot is een gimmick, maar er is zo veel meer. De zorg kan zich niet meer verschuilen achter het idee dat er te weinig kennis is, of dat er geen geld is. Een betere vraag is: wat is het alternatief? Doorgaan op de huidige weg stelt een zorginfarct uit, maar voorkomt het niet.

Om te innoveren is slagkracht nodig, en geld. Mensen moeten taken laten vallen, en zich gaan richten op innovatie. Als we kijken naar zorgorganisaties in de VVT en GHZ, heeft 78% van de organisaties een omzet van minder dan 50 miljoen. Gemiddeld hebben deze organisaties een rendement van iets meer dan 200.000 euro. Relatief gezien een branchegemiddeld resultaat – de grote organisaties doen het niet persé beter – maar absoluut gezien zet het geen zoden aan de dijk. Om volumes te maken – en om kennis op te bouwen, en om investeringsruimte te creëren – is schaalvergroting onvermijdelijk. Nederland heeft de mond vol van samenwerking, maar in de praktijk spenderen we veel tijd aan randzaken, en durven we niet te springen. 

We moeten wel: de zorg zoals we ‘m boden is niet meer haalbaar

Keuzes maken doet pijn. Het betekent dat we moeten erkennen dat we de zorg zoals we boden niet meer haalbaar is. We moeten erkennen dat we wel willen, maar simpelweg niet kunnen. Er zijn organisaties die als een dorpje in Gallië prima zelfstandig kunnen overleven. Echter, de rest moet aan de bak met innovaties en schaalvergroting. Hoe taai het ook is…

Auteur

Afbeelding
Danny Huisman
Danny Huisman